De winter zit vol paradoxen. Het nieuwe leven is namelijk al aanwezig in de ogenschijnlijke dood. De zaadjes liggen verscholen in de aarde te wachten totdat ze in de lente kunnen groeien. Deze totale rust is noodzakelijk om de snelle groei in de lente mogelijk te maken.
Het moment dat een nieuw plantje een kopje boven de grond uitsteekt is niet het moment dat het zaadje begon te groeien.
Wat denk je dat er met het zaadje gebeurt als je het in deze periode van rust probeert te helpen door meer water te geven, extra voedingsstoffen toe te voegen aan de aarde of warme door middel van bladeren en schillen?
En wat als je dan ook nog elke week even checkt of het zaadje al gegroeid is? Juist. Het zaadje zal rotten. Het krijgt niet de kans om te groeien.